Ferie z onomatopejami: odkryj wraz z dziećmi, jak świat naśladuje odgłosy zwierząt
W poszukiwaniu inspirujących i edukacyjnych aktywności na ferie zimowe, rodzice i ich dzieci mogą odkryć ciekawy świat onomatopei. Ten artykuł zaprasza na zabawną podróż, w której zgłębimy, jak różne kultury na całym świecie interpretują i naśladują dźwięki zwierząt.
Zima to czas ferii, zabaw na śniegu i… nauki poprzez zabawę! Preply, platforma do nauki języków online zaprasza rodziców i dzieci do niezwykłej przygody językowej. W artykule zabierzemy Was w podróż po świecie onomatopei zwierzęcych. Poznacie nie tylko polskie „miau” i „hau”, ale również dowiecie się, jak te dźwięki brzmią w innych krajach i językach. To doskonała okazja, by w ferie zimowe połączyć naukę z zabawą, rozwijając jednocześnie świadomość językową i kulturową. Zapnijcie pasy, ruszamy w językową podróż wokół świata!
Dlaczego „mowa” zwierząt brzmi inaczej w różnych językach?
Zacznijmy od definicji. Onomatopeja to wyraz naśladujący dźwięki i odgłosy naturalne, w tym te wydawane przez zwierzęta. Onomatopeje najczęściej stanowią imitację dźwięków pozajęzykowych, np. bzz (owady) czy kwa kwa (kaczki).
Skoro zatem onomatopeje są niczym innym jak imitacją zwierzęcych dźwięków, to dlaczego w różnych językach brzmią one nieco (a niekiedy nawet ekstremalnie) inaczej? Posłuchajmy na przykład odgłosu wydawanego przez psa. Dzieci w Polsce uczą się, że psie szczekanie to hał hał, ale już za białoruską granicą psy brzmią gav gav. Czy psy – tak samo jak ludzie – porozumiewają się w innych językach? Oczywiście, że nie.
Onomatopeje to tak naprawdę nasze interpretacje dźwięków wydawanych przez zwierzęta, które są przefiltrowane przez ograniczoną liczbę fonemów, jakie posiada dany język. Sposób, w jaki język reprezentuje odgłos wydawany przez dane zwierzę, może nam sporo powiedzieć o tym, jakie dźwięki istnieją w tym języku, a jakie nie.
Weźmy tym razem na tapet świnię. W języku polskim świnia kwiczy kwi kwi lub chrumka chrum chrum, co reprezentuje dwa zupełnie różne dźwięki. W języku koreańskim odgłos wydawany przez świnię opisuje się jako kkul kkul. W języku angielskim (w którym dźwięk kk nie występuje) jest to oink oink. Z kolei w języku armeńskim nie funkcjonuje dźwięk zbliżony do polskiego kwiczenia, a zamiast tego jest khrkhr, co bardziej przypomina chrumkanie czy wręcz charczenie.
Podobnym przykładem jest odgłos wydawany przez kaczkę. Polskie kwa kwa czy angielskie quack quack brzmią dość podobnie, ale już w języku japońskim (gdzie słowo nie może rozpoczynać się od tego dźwięku), kaczki kwaczą ga ga.
Różnice te nie wynikają wyłącznie z samego języka, ale także z kultury danego kraju. Na przykład w państwach anglojęzycznych istnieje wiele różnych interpretacji odgłosów wydawanych przez psy. Według jednej z teorii wynika to z faktu, iż Stany Zjednoczone mogą się pochwalić największą światową populacją udomowionych psów. Z kolei język szwedzki jest jedynym, który dysponuje onomatopeją dźwięku wydawanego przez łosia (bröl).
Jeśli chcesz poznać więcej przykładów zwierzęcej mowy znajdziesz je blogu Preply.
